Makaroniki – Nancy/Paryż – Francja

Historia makaroników sięga już czasów późnego średniowiecza. To w republikach włoskich, w czasach hossy handlowej XIV wieku, bogate warstwy kupieckie, pozwalały sobie na konsumpcję ciasteczek pieczonych z mąki migdałowej i białek jaj. To Italia jest ojczyzną macaroon (dwa ‚o’). Więc jak się dostały do Francji? Kto połączył dwa makaroniki kremem, tworząc macaron (jedno ‚o’)? I dlaczego Christian Laboutin posiada dożywotni ‚karnet’ na makaroniki firmy Ladurée?

MAKARONIK – SKĄD POCHODZĄ?
Pierwotnie makaronik był zwykłym, migdałowym ciastkiem, podobnym do współczesnych ciastek kokosowych. Powszechnie uważa się, że pierwszy macaroon, powstał w VIII wieku w jednym z klasztorów weneckich. Natomiast samo słowo maccarone pochodzi od czasowniku ammaccare – zmiażdżyć, i odnosi się do pasty powstałej ze zgniecenia migdałów (nota bene: włoska pasta podobnie etymologizuje mąkę pszenną). Warto zaznaczyć, że w tamtych czasach, cukiernikami, byli najczęściej mnisi lub mniszki!

Te pierwsze weneckie makaroniki, były niczym innym jak ciastkami, upieczonymi ze zmielonych, dostępnych na południu, orzechów: migdałowych, włoskich lub laskowych. Musiały zachować jedynie okrągły kształt i nie posiadać w składzie mąki. Zresztą fakt ten, pomógł makaronikom wedrzeć się na stałe, do kuchni żydowskiej, jako deser w okresie poprzedzającym święto Pascha (nie można wówczas spożywać nic co zawiera zakwas).

POJEDYNCZY MAKARONIK WE FRANCJI:
W roku 1533 ciastka te dotarły do Paryża, do Henryka II i jego dworu, wraz z orszakiem weselnym Katarzyny Medycejskiej. Deser ten musiał się spodobać we Francji, gdyż już w 1552, słowo makaronik (macaron) zostaje po raz pierwszy wymienione w języku francuskim, w czwartym tomie dzieła Gargantua i Pantagruel, autorstwa François Rabelais’go.
W późniejszych czasach, ciastko to, nie zasługuję na szczególną uwagę, może za wyjątkiem krótkiego występu w IX tomie Wielkiej Encyklopedii Francuskiej. W roli głównej, makaronik pojawia się dopiero w czasie Wielkiej Rewolucji Francuskiej. Posłużył tzw. Siostrom Makaronikowym, karmelitkom Małgorzacie i Marii-Elżbiecie, azylantkom w Nancy, regulować powinności finansowe za wynajem mieszkania. Dlatego też niektórzy właśnie w Nancy doszukają się ojczyzny makaroników. Nawet wtedy, były to jedynie zwykłe pojedyncze ciasteczka, pieczone z masy migdałowej, o naturalnym kolorze i bez dodatkowych smaków i aromatów – taka zwykła migdałowa beza.

POŁĄCZENIE MAKARONIKÓW – PARYŻU:
Dopiero rok 1830 zmienił zasadę podawania makaroników. Zaczęto doprawiać je i łączyć dwa ciastka dżemem bądź likierem. Tworząc jeden smakołyk. Kto to zrobił po raz pierwszy? Firma Ladurée próbuje przywłaszczyć sobie ten zaszczyt. Ale zabiegi marketingowe nie przytłumią naszej czujności.

MAKARONIKI – POCZĄTKI SŁAWY:
W 1930 roku, Pierre Desfontaines, cukiernik firmy Ladurée, po raz pierwszy stworzył makaronik ganache’owy. Skleił on dwie bezy czekoladowo-śmietanową warstwą. To prawda, że dzisiejsze makaroniki opierają, warstwę łączącą ciastka, na kremie śmietankowym, i pod tym względem Ladurée w pełni zasługuje na miano odkrywcy makaronika. Ale tylko makaronika ganache’owego. Natomiast pierwszy makaronik (deser spajający dwa ciastka jakąś warstwą łączącą), musiał powstać  wcześniej, około 1830 roku, w nieznanej już dziś cukierni. Pewne jest jedynie to, że stało się to w Paryżu, a świadczy o tym najststarsza ich nazwa: Paris macaron.

Tak narodził się klasyk ekskluzywnego deseru.